genre: literaire thriller
uitgever: A.W. Bruna
verschenen: mei 2012
Korte samenvatting:
Een vrouw wordt ontvoerd en opgesloten in de geïsoleerde kelder van het huis dat tegenover haar eigen huis staat. De ontvoerder verkracht en bedreigt haar stelselmatig. De enige afleiding die de vrouw heeft, is een beeldscherm met daarop continu de beelden van de bewakingscamera's die op haar eigen huis gericht zijn. Ze ziet dat na verloop van tijd het gewone leven van haar man en dochtertje weer doorgaat, haar man krijgt zelfs een nieuwe partner. De ontvoerde vrouw zit daar maar in die kelder, maand in, maand uit. Het ziet ernaar uit dat ze helemaal niks kan doen.
Als een boek wordt aangekondigd met ‘Angstaanjagendste thriller van het jaar’ en ‘Nagelbijtende spanning van de eerste tot de laatste bladzijde’, verwacht ik veel. Heel veel. En dat is dus niet wat ‘Ze komt nooit meer terug’ biedt.
Toegegeven, het is een zeer onderhoudend boek, dat ik in één avond uitlas. Het leest gemakkelijk weg en maakt nieuwsgierig naar wat er nou allemaal precies aan de hand is. Pas achteraf besefte ik dat de belangrijkste reden om maar door te lezen was, dat ik wilde weten wanneer het nou echt angstaanjagend wordt.
Dat angstaanjagende zocht ik vooral in de emoties en de opgebouwde spanning. Horrorscenario’s zijn aan mij niet besteed, ik ben meer van de psychologische thriller. ‘Ze komt nooit meer terug’ pretendeert dat te zijn, toch raakt het verhaal mij niet voldoende. Het blijft te oppervlakkig. Angst, vertwijfeling, pijn en verdriet kunnen veel echter en veel dieper beschreven worden. Er zijn technieken om met een tekst zó dicht onder de huid van de lezer te kruipen, dat die haast zelf de emoties ervaart. Dat mis ik hier. Deze tekst raakt wel, maar op een wat beschermende manier, alsof je een vreselijk bericht moet vertellen aan een kind en het verhaal bewust wat minder vreselijk maakt om het kind niet teveel te belasten. Misschien komt dat door de achtergrond van Hans Koppel (pseudoniem), die onder zijn eigen naam Petter Lidbeck een bekende Zweedse kinderboekenschrijver is.
Het boek is goed opgebouwd: in korte flitsen worden situaties en personen gepresenteerd waarvan niet duidelijk is wat ze met elkaar te maken hebben. In de loop van het verhaal worden stapje voor stapje de dwarsverbanden duidelijker. Dat gebeurt goed gedoseerd en op een meestal wel aannemelijke manier. Sommige vragen blijven hangen, bijvoorbeeld waarom er twee oud-klasgenoten met de haren bijgesleept worden om het mysterie op te lossen. Op die oplossing na, voegen ze niets toe aan het verhaal.
Wat betreft de karakteruitdieping valt het boek tegen, de karakters zijn wel enigszins gelaagd, maar daar had veel meer uitgehaald kunnen worden. Ook daardoor is het voor de lezer moeilijk om zich te identificeren met de personages.
Het vertelperspectief wisselt regelmatig en ook de verschillende verhaallijnen komen om beurten aan bod. Dat houdt de vaart erin en maakt dat je graag verder leest. De oplossing voel je eigenlijk al lange tijd aankomen, maar de laatste puntjes worden pas in het allerlaatste hoofdstuk gezet. Toch waren ook die geen verrassing meer.
Al met al een onderhoudend boek van iemand die zeker goed kan vertellen maar nog niet echt thuis is in het volwassenen-genre. Hans Koppel beschikt over vakmanschap, ik hoop dan ook dat hij in zijn volgende boeken sterk gegroeid blijkt te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten