Ik blog nooit in opdracht, maar wel op verzoek. De meeste boeken die ik hier bespreek heb ik met zo'n verzoek gekregen van de uitgevers. Dat betekent niet dat
zij -of wie dan ook- enige invloed kunnen uitoefenen op de inhoud van dit blog. Ik blog gewoon zoals ik er zelf over denk.

Reacties? Graag! Ik stel het zeker op prijs als mensen de moeite nemen om te reageren.
Heb jij ook een weblog over boeken? Ik ben nieuwsgierig, dus laat gerust een linkje achter in jouw reactie.


vrijdag 15 mei 2015

Loflied op het leven en de liefde

Jocelyne Saucier -  Het regende vogels







Ligt het aan het land? Canada: groot, rust, ruimte. Tijd lijkt niet zo belangrijk, mensen leven hun dagen bedachtzaam en in rust, één met de natuur. Totdat er iets gebeurt. 

Voor de tweede keer binnen enkele maanden lees ik een boek van een Canadese schrijfster, twee keer was het een plezierige verrassing. Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik eerder nog geen Canadese boeken had gelezen. Zowel het vorige boek  als Het regende vogels zijn langzame boeken. Het zijn verhalen over mensen die al een heel leven achter de rug hebben, mensen voor wie de tijd niet meer telt, mensen ook die nog altijd vol verrassingen kunnen zitten. 
Ook de auteurs lijken in zekere zin op elkaar, weinig schrijvers is het gegeven om zo liefdevol en met respect en compassie over de vergane glorie van de ouderdom te vertellen. Het levert een mooi monument voor het leven op. 

Het regende vogels heeft een historische basis. Het verhaal gaat over de grote brand die in 1916 het noorden van de provincie Toronto teisterde. Ruim 2000 km2 werd in de as gelegd, 223 doden zijn er geregistreerd. Het was er zó heet dat de vogels volgens de overlevering gebraden uit de lucht vielen: het regende vogels.


Kluizenaar 
Tachtig jaar later is er een naamloze fotografe die een reportage maakt over de overlevenden van deze brand. Ze stuit daarbij steeds weer op de naam Ed, of Ted, of Edward of Theodore -ieder noemde hem anders- Boychuck. Hij overleefde als puber de brand, maar verloor wel zijn ouders, broers en zussen. Verblind, verdoold en verdoofd dwaalde hij door de asvelden, in de daarop volgende jaren ontstonden de mythes en geruchten over Boychuck. De fotografe gaat op zoek naar deze Boychuck, maar komt te laat: hij is net dood en begraven.
De zonderlinge oude man woonde tot zijn dood als kluizenaar in het bos, twee andere oude mannen hielden hem op afstand gezelschap. Ze zijn niet blij met de komst van de fotografe, maar op den duur tolereren ze haar aanwezigheid.
Dan komt Marie-Desneige erbij, een hoogbejaarde vrouw die op haar zestiende na wat lucide dromen in het gekkenhuis is weggestopt en daar 66 jaar later door haar neef uit is ontvoerd. Tante mocht eindelijk een gewoon leven gaan leiden, maar uit vrees dat ze door de autoriteiten wordt ontdekt, verbergt haar neef haar bij de oude mannen in het bos. En dan ontstaan daar iets moois. 

De schrijfster vertelt ingetogen: in eenvoudige, heldere zinnen schildert ze haar verhaal. Het perspectief wisselt veelvuldig. Soms weet je wie er aan het woord is omdat het hoofdstuk de naam van die persoon draagt, maar vervolgens kan het gebeuren dat zomaar ineens de vertelinstantie bijna om de zin wisselt. Dat draagt bij aan de sfeer waarin je niet altijd echt grip kunt krijgen op wat waar is en wat min of meer tot de mond-tot-mond verhalen behoort.
Het verhaal is niet erg waarschijnlijk maar omdat er getuigen zijn, kunnen we het maar beter geloven. Anders zouden we ons de toegang ontzeggen tot de verre, vreemde streken die een wijkplaats bieden aan mensen zoals er maar weinigen zijn op de wereld. (p. 7)
Ieder personage in dit boek heeft redenen om hier in deze eindeloze bossen te zijn, om zich terug te trekken uit de maatschappij. Ieder personage heeft zo zijn of haar eigen verhaal, maar nooit zullen ze dat helemaal vertellen. Mensen hoeven niet teveel te weten. 

Loflied
In hoeverre kun je als individu jouw eigen leven leven, jouw eigen keuzes maken? Hoe bescherm je jezelf tegen de al te opdringerige buitenwereld? Hoever gaat zelfbeschikkingsrecht? Welke rol speelt de dood? En de liefde? Wat is dat eigenlijk? 
Het regende vogels is enerzijds een zoektocht naar antwoorden op deze vragen, anderzijds is het een idyllisch en respectvol loflied op het leven, de vrijheid, de vriendschap en de liefde.

Jocelyne Saucier heeft het boek opgedragen aan haar tante Marie-Ange Saucier, die vanaf haar zestiende vanwege haar lucide dromen in een gesticht werd gestopt en daar vele jaren tussen zwakzinnigen leefde. In Het regende vogels laat Saucier zien dat ouderdom of afwijkend gedrag geen aanleiding hoeven te zijn voor betutteling. Ze schrijft over sterke mensen, die weten wat ze willen. Het zijn mensen die in hun kracht staan en zelf de regie voeren over hun leven. 

De auteur heeft in haar eigen land al veel literaire prijzen gewonnen. Het regende vogels is haar eerste boek dat in het Nederlands is vertaald. Ik hoop dat er nog vele volgen, want het Frans is mij net een slag te moeilijk. Toch zou ik heel graag meer van deze schrijfster willen lezen. 



GELEZEN:
titel: Het regende vogels
auteur: Jocelyne Saucier
oorspronkelijke titel: Il pleuvait des oiseaux (2011)
vertaling: Marianne Kaas
genre: roman
verschenen: april 2015
uitgever: Meridiaan Uitgevers


Dit boek las ik in het kader van Een perfecte dag voor literatuur
Lees hier wat andere boekbloggers ervan vonden



1 opmerking:

Janneke zei

Dat had ik ook, het terugdenken aan Etta & Otto & Russell & James. Toch maar eens wat meer op schrijfster uit die contreien letten!