Ik blog nooit in opdracht, maar wel op verzoek. De meeste boeken die ik hier bespreek heb ik met zo'n verzoek gekregen van de uitgevers. Dat betekent niet dat
zij -of wie dan ook- enige invloed kunnen uitoefenen op de inhoud van dit blog. Ik blog gewoon zoals ik er zelf over denk.

Reacties? Graag! Ik stel het zeker op prijs als mensen de moeite nemen om te reageren.
Heb jij ook een weblog over boeken? Ik ben nieuwsgierig, dus laat gerust een linkje achter in jouw reactie.


donderdag 30 maart 2017

Grootse literatuur heeft geen woorden nodig

Victor Meijer - De jongen en de dood





Een prentenboek voor volwassenen, een boek zonder woorden - op de korte inleiding na. Het is geen stripverhaal, eigenlijk zit er geeneens een lineair verhaal in. Het is een waargave van indrukken, emoties, angsten en verwijten, verdriet en eenzaamheid. 

Een jongetje is graag een stoere cowboy, die vecht met outlaws, monsters en alles wat het Wilde Westen maar gevaarlijk maakt. Op een dag gaat deze cowboy met een doos gebakjes bij zijn zieke opa op bezoek. Opa is gek op zoetigheid en samen met zijn kleinzoon peuzelt hij de gebakjes op. Maar dan overlijdt opa opeens. Het jongetje weet niet wat hem overkomt. Is opa gestikt in de frambozentaartjes? Nee, opa's dood komt vast en zeker door die enge monsters en bandieten die overal achter het jongetje aanlopen. Hij besluit ze te verjagen, te vernietigen. Pagina na pagina zie je hoe de stoere cowboy met zijn speelgoedpistolen ten strijde trekt tegen het gevaar. Want opa moet gered worden, en als dat niet meer kan dan toch zeker gewroken. 
Het jongetje wint het van zijn monsters, maar daarmee krijgt hij zijn opa niet terug. En pas nadat hij zijn verdriet en verslagenheid toe kan laten, volgt de berusting.

De jongen en de dood overviel me. Wat is dit? Wat moet ik hiermee? Zoveel van hetzelfde? De tekeningen buitelden over me heen, het was een chaos in mijn hoofd. Of was ik teveel gewend aan gestructureerde vertellingen? Die eerste keer bladerde ik de een stuk of twintig pagina's nog aandachtig door, de rest ging sneller. 'Ja, nou weet ik het wel hoor'. En weg. 
Maar de dag erna ging ik er eens beter voor zitten en liet ik de beelden meer op me inwerken. Mooie, fijn-gearceerde pentekeningen, die me aan werk van Peter van Straten deden denken. Prenten zo surrealistisch als een droom. Die tweede keer kwam het verhaal al een stuk beter bij me binnen.

Daarna volgden er nog veel meer sessies met dit boek. Keer op keer ontdekte ik nieuwe details, keer op keer vertelde ik in mijn hoofd een nieuw verhaal tegen mezelf. Want dit is niet zomaar een prentenboek, het is een prentenboek dat je aan het denken zet en waar je jouw eigen verhaal bij maakt, soms mét en soms zonder woorden. Maar daar moest ik mezelf -veel meer dan bij een gewoon boek- dan wel de gelegenheid voor geven. 


Literatuur waar geen woord aan te pas komt, kan dat? Is het dan nog wel literatuur? Uitgeverij Meulenhoff noemt De jongen en de dood een literair prentenboek. Literatuur heeft geen harde definities, maar als ik kijk naar de intentie van dit boek, komen we een heel eind. Het gaat in dit boek niet zozeer om de handelingen zelf (het bezoeken van opa, eten van gebak en het overlijden van opa), maar vooral om wat het met de jongen doet, hoe hij ertegen vecht, hoe hij het een plaats probeert te geven en er uiteindelijk in berust. Opa is dood, en daar kunnen taartjes noch demonen iets aan doen. Het is zoals het is. Niets meer. 
Literatuur zet jou als lezer aan het denken. Literatuur heeft diepgang. Literatuur laat je achter het verhaal kijken. 
En zo bezien is dit boek dus ook zonder woorden grootse literatuur.


GELEZEN:
titel: De jongen en de dood
auteur: Victor Meijer
genre: prentenboek
publicatiedatum: 25 februari 2017
uitgever: Meulenhoff 


Geen opmerkingen: